Als oprichtingsdatum van voetbalvereniging Born staat 23 augustus 1933 te boek. Dit is ook de datum waarvan bij de jaartelling van VV Born uitgegaan wordt. Maar ook lang voor 1933 werd in Born al gevoetbald. Hieronder volgt een chronologische rondgang door de Bornse voetbalhistorie.
De voorhistorie
In 1915 meldde zich voor het eerst een Born-team aan bij de Limburgse Voetbalbond onder de naam VIOD (Voetballen Is Ons Doel). De clubkleur was oranje, het veld gelegen in de huidige buurt 'de Berg'. Gevoetbald werd er zondagmiddag. Dit stuitte op problemen bij de overwegend katholieke Bornse bevolking, immers het kerkbezoek kwam hierdoor in gevaar. In 1922 ging de club ter ziele. Als gevolg van het landskampioenschap van MVV in 1926 en de uitverkiezing van een Limburger in het Nederlands elftal laait het voetbalenthousiasme in onze provincie halverwege de twintiger jaren sterk op. Voetbalverenigingen schieten als paddestoelen uit de grond en ook Born krijgt hernieuwd de voetbalkoorts te pakken. Terend op de ervaring opgedaan in de eerste VIOD-periode, wordt reeds in het eerste jaar in een beslissingwedstrijd na een 3-1 overwinning op Armada 2 uit Schinnen het kampioenschap binnengehaald. Als na enige tijd de resultaten minder worden, neemt de animo en het ledental weer snel af en komt er in 1930 wederom een eind aan VIOD. Toch blijft in die tijd met name de jeugd nog met voetbal bezig. Maar niet clubgebonden, hetgeen goedkoper is. In diverse buurten ontstaan zo teams die zich onderling veelal met geleende spullen op de voetbalwei bekampen.
De oprichting
Na deze VIOD jaren en een periode van wildvoetbal onderneemt toenmalig kapelaan Van Gassel samen met Frans Lebens en Hub Cox in 1933 een nieuwe 
poging. En op 23 augustus wordt een nieuwe voetbalclub geboren: RKVV Born. Dit initiatief wordt massaal ondersteund. Al in het oprichtingsjaar kan met twee teams aan de competitie van de Katholieke Bond worden deelgenomen.Elke tweede zondag van de maand kende deze bond een voetballoze zondag, zodat alle spelers de gelegenheid kregen aan hun kerkelijke verplichtingen te voldoen. Het eerste clubtenue bestond uit een groen-wit vertcaal gestreept shirt en een zwarte broek. De kousen hadden daarentegen veelal de kleur die de speler juist die dag droeg of nog bezat uit eerdere voetbaljaren. Het eerste voetbalveld was gelegen aan Sittarderweg, waar ook het clublokaal café Heutmekers lag. De zaal in het café deed dienst als kleedlokaal voor scheidsrechter en tegenpartij en in de wintermaanden als trainingsruimte. De thuisclub kleedde zich in die tijd ook letterlijk thuis aan. De club bezat dan wel een gratis te gebruiken veld, gratis truien en een aantal ballen, toch was het in de beginjaren armoe troef. De contributie bedroeg 15 cent per wedstrijd. Met donateursacties en toernooitjes trachtte men de kas te spekken. Dit lukte niet afdoende en de eerste jaren speelde men als gezged zonder kleedlokaal maar ook doelnetten ontbraken. Een bal werd zo lang mogelijk gerepareerd en er werd zo'n zes à zeven seizoenen in dezelfde truien gespeeld.
Ging het financieel allemaal moeizaam, sportief gezien ging het met ons clubje in die eerste bestaansjaren voor de wind. Het gemis aan een trainer werd amper gemerkt. Reeds in het tweede seizoen wist Born tegen Havantia haar eerste titel te behalen (zie foto). Promotie naar de 1e klasse volgde en ook het jaar erna kende men succes. In een met 4.000 toeschouwers gevuld sportpark in Geleen werd GVC Guttecoven met 4-1 verslagen. Born was kampioen en promoveerde naar de Overgangsklasse. Tot aan de oorlog speelde het eerste elftal in deze klasse. In 1939 verruilde Born het voetbalveld aan de Sittarderweg voor een veld op het Hondsbroek. Vlak langs dit veld liep een beek waaruit waswater werd gehaald, of die in haar geheel dienst deed als wasgelegenheid. En zo werd VV Born, ondanks een gebrek aan middelen, toch de eerste club binnen de regio die beschikte over een accommodatie met stromend water.
De oorlogsjaren
De oorlog zette niet alleen het land tijdelijk op z'n kop, ook het voetbal leed eronder. De oorlogsjaren waren van dien aard dat sportbeoefening niet zonder problemen plaats kon vinden.Vrees voor inbreuk op het verenigingsbezit was er niet, wel dat een verdwaalde granaat het voetbalveld zou treffen. En voor de razzia's op jonge mannen die vervolgens in Duitsland moesten gaan werken. Toen de ergste storm geluwd was, werd weer snel de bal opgepakt. Vanaf 1942 werd een noodcompetitie afgewerkt. In 1944 haaldeBorn daarin de titel. Na de oorlog starttemen vol goede moed opnieuw, met tweeseniorenelftallen en voor het eerst een juniorenteam. Vielen de voetbalprestaties in de eerste naoorlogse jaren tegen, materiële vooruitgang werd er wel geboekt. Vanaf 1947 kreeg de club in de persoon van Greetje Pörteners een heuse wasvrouw in dienst, die tegen een vergoeding van 11 cent per trui (exclusief waspoeder) de truien waste, hetgeen toen dat toe thuis gebeurde.
Na WOII diende de oorlog in Nederlands Indië zich aan. Veel Born-spelers werden ingezet om ver van huis de Nederlandse vlag te verdedigen. Met moeite kon Born nog twee teams op de been brengen. Toen ook die oorlog ten einde was, nam het spelersarsenaal weer toe. Voor het eerst in de historie kreeg Born de beschikking over een derde team. In die jaren werd ook het eerste kleedlokaal en entreehok gebouwd. Maar er heerste een bepaalde onvrede binnen de club, het ledenaantal liep weer terug en de financiële problemen rezen. Prestatief had dit ook gevolgen en in 1953 leidde dat tot de eerste degradatie van onze club. Geld voor een trainer ontbrak en eerste elftalspelers verzorgden de trainingen. Het bestuur was vooralsnog niet bij machte het tij te keren. Toch waren er dit decennium ook lichtpuntjes; op haar zoektocht naar overleven werd een verjonging doorgevoerd, in die zin dat voortaan jongeren vanaf twaalf jaar actief de voetbalsport konden gaan bedrijven. De vereniging reageerde positief. Er werd zelfs een trainer aangesteld en verwoed een poging gedaan middels een kampioenschap de onderafdeling te ontvluchten. Vooralsnog slaagde men niet. Het tweede elftal had meer succes en haalde in 1956 de eerste titel voor Born 2 binnen. Het ledental steeg door deze prestatie verder en in 1957 kon Born weer met drie teams de competitie in. Met een sober zilveren jubileum (receptie en wedstrijd Born versus Oude Glorie) werd getracht ook de financiële situatie wat te verbeteren. Nog een letterlijk lichtpuntje: rond het terrein op het Hondsbroek werd elektrische verlichting aangelegd. Dit maakte het mogelijk in de wintermaanden buiten door te trainen en met succes. Kwam men een jaar eerder nog tekort, in 1959 werd met verve de titel veroverd en opnieuw toegetreden tot de KNVB-klasse.
Van veld naar veld
Dankzij de promotie naar de 4e klasse kwam Born in de beginjaren zestig sportief en financieel voortvarend uit de startblokken. Men speelde voor 90% tegen clubs uit de regio. Dit stond garant voor spannende wedstrijden; vaak zelfs buiten het veld. Bezoekersaantallen van 300 tot 400 waren meer regel dan uitzondering. Bij een entree van 50 cent, via 75 cent naar 1 gulden leverde dit een aanrdige recette, die veelal de pijn van de uitslag verzachtte. Daarentegen waren de uitgaven beperkt. Zo waren de reiskosten naar uitwedstrijden door de korte afstand gering, kende VV Born nog geen vergoeding per punt en voor de vedette van buiten viel hooguit een vergoeding in natura (gerstenat, voetbalschoenen, vleeswaren) te vangen.
Door de groei van de gemeente Born waren rioolwerkzaamheden op het Hondsbroek noodzakelijk. Een deel van dit nieuwe rioolstelsel zou dwars door het voetbalveld komen te lopen. En dus werrd na 24 jaar met leedwezen afscheid genomen van het 'Höltje'. In allerijl werd aan de Tuinstraat een nieuw voetbalveld aangelegd. Een noodveld, want de op handen zijnde woningbouw ter plaatse maakte dit veld reeds bij voorbaat tijdelijk. De accomondatie was derhalve uiterst pover, een schaftkeet deed dienst als verblijfsruimte voor onder de rust. Scheidsrechters en bezoekers kleedden zich wederom om in nabij gelegen café's, de Kepibar en Maantje Frenken. In de Koningstraat werd ondertussen door de gemeente een permanenter verblijf gerealiseerd. In het seizoen '62-'63 werd verhuisd. De terreinperikelen waren echter nog niet voorbij. Een verkeerde levering vulzand (met glas- en porseleindeeltjes in) maakte het veld ongeschikt. Een nieuwe noodoplossing werd gevonden naast de spoorbrug op de plek waar nu speeltuin De Paddestoel ligt. Door de geringe afmeting en het ontbreken van een afrastering voldeed dit veld echter niet aan de KNVB-normering. Voor de jeugd en de lagere elftallen vormde dit geen probleem. Maar Born 1 moest hierdoor voor haar 'thuis'wedstrijden uitwijken naar het veld van VV Buchten. Het talud van de aan dit veld grenzende spoorbrug deed regelmatig dienst als zittribune. Het leverde het veld al snel de benaming 'de Kuip'op. Bij gebrek aan kleedruimte werd de schuur van de familie IJzendoorn als zodanig ingericht. In de tussentijd werd het speelveld aan de Koningstraat weer speelklaar gemaakt. De eigen leden metselden samen met de geestelijk adviseur Wierts de kleedlokalen. De oefenhoek werd voorzien van een lichtinstallatie. ons clubje kon nu ook op trainingsavonden zien en gezien worden, een hele verlichting. Toen de accommodatie later nog een kantine kreeg, leek het sprtpark af. Leek, want met ondertussen zowel 4 senioren- en jeugdelftallen werd aldra de krapte en de noodzaak voor een tweede veld aangetoond. Zowel Born 1, 2 en 3 wisten een kampioenschap te behalen. De titel van het eerste in de laatste wedstrijd van het seizoen op het veld van naaste belager Limbricht (1-2) sprak daarbij erg tot de verbeelding.
Van club naar vereniging
De vereniging ging voortvarend door op de ingeslagen weg. Natuurlijk stond het eerste team in heel het verenigingsdoen en -laten voorop, maar langzamerhand 
werd de noodzaak van aandacht voor lagere elftallen en jeugd duidelijk. Op termijn zou dit immers vruchten afwerpen. De vruchten voor het eerste waren daarentegen in beginsel warng. De gehele zeventiger jaren joeg men vergeefs het kampioenschap na. Ervaren, energieke en fanatieke trainers ten spijt, invoering van een medische staf, een tweede (trainings)veld, aantrekken van vedetten van elders, inpassen van eigen jeugd, terughalen van oudgedienden, het mocht allemaal niet baten. Born was en bleef 3e klasser.
In 1972 was men er nog het dichtste bij. De laatste wedstrijd moest voor een haast uitverkochte Koningstraat tegen Thorn de beslissing brengen. Ondanks een optisch veldoverwicht ontglipte ons na een 0-1 nederlaag de titel op het laatste moment. Kleien succesjes waren er in die vroege zeventiger jaren wel voor Born 3 en de jeugd. In 1973 vierde de vereniging met een tentfeest op de markt haar 40-jarig bestaan. Dit was een groot succes en bood de club de eerste jaren voldoende armslag om financieel onbezorgd te overleven.
Toptrainer Jeu van Bun werd aangetrokken om Born eindelijk een stapje hogerop te brengen. Maar helaas bleek zijn aanpak al snel te professioneel voor ons dorpsclubke. Na Jeu werd cees Vossen, CIOS-trainer van professie, hoofd van de Bornse voetbalfamilie, want zo zag hij onze club, die hij wilde smeden tot een hechte vereniging. Zijn aanpak had succes. Ieder lid inschattend en respecterend op zijn waarde, leerde hij leden en bestuur dat er meer was dan voetbal alleen. Slechts met plezier in je bezigheid, komt vanzelf het resultaat, zo wist hij. En al werd de vereniging nog niet direct overspeold met klinkende resultaten, de groenwitte voetbaltrein stond, toen hij na ruim 2 jaar de Koningstraat verliet, geölieder dan ooit gereed om succesvol de jaren '80 tegemoet te stomen. In de opvolging werd derhalve gezocht naar een persoon die de verenigingsbanden zou waarborgen, zo niet hechter zou aantrekken en die kon gaan oogsten wat in de voorafgaande jaren was gezaaid. Martin creuwels kwam aan het bewind en zijn oogst mocht er wezen. Zes titels in twee seizoenen maakte van hem de succesvolste trainer in de historie van VV Born. Toch was zijn aanpak niet enkel prestatiegericht maar een voortborduren op de Vossen-strategie. Het nevengebeuren kreeg nog een extra injectie. Zo werd een trainingsweekend aan het begin van de competitie ingevoerd evenals een nederlagentournooi, een ballenactie op touw gezet, de supportersclub heropgericht en een clubblad gestart, dat onder de naam 't Mascotje de onderlinge contacten tussen de club en de achterban moest versterken. Die missie slaagde. rechtstreeks gevolg was een aanwas aan leden. In '79 kreeg Born er zelfs een vijfde seniorenelftal bij. Dat de gevaren koers de juiste bleek, werd een jaar na kampioenschappen van Born 2, 3 en B nog duidelijker. Born 1 won toen haar eigen nederlaag- tournooi en verloor in de competitie pas in de 11e wedstrijd voor het eerst van Geleen. Juist dat was ook de opponent in de laatste seizoenswedstrijd. Beide ploegen staan tot dan toe met een gelijk aantal punten bovenaan, gevolgd door SVE op 1 punt. In een door ruim 3.000 toeschouwers gevolgde wedstrijd in Geleen-Zuid trekt Born met 0-D aan het langste eind, wordt na elf jaar weer kampioen en promoveert naar de 2e klasse.
Op een (te) hoog niveau
Met leedwezen werd in mei 1981 afscheid genomen van de velden in de Koningstraat. Aan de Hennekuilstraat herrees dankzij gemeente en vele vrijwillige verenigingshanden een hoogwaardige accommodatie, die 'Op de toren' gedoopt werd. En bij een hoogwaardige accommodatie behoort een even hoogwaardige vereniging. dus werd vanaf toen alles in het werk gesteld een hogere positie voor Born 1 te creëren. Kosten nog moeite werden daarbij gespaard. Gerenommeerde trainers werden aangetrokken, terwijl amateurspelers van allure van heinde en verre kwamen proberen onze vereniging prestatief te ondersteunen. Dit lukte slechts ten dele. In eerste instantie had deze beleidskeuze een sterke toename van het aantal seniorenleden tot gevolg. Zo sterk zelfs dat medio jaren '80 de vereniging over 7 seniorenteams alsmede een damesteam beschikten. De accommodatie werd hiervoor te klein en in 1986 werd een derde veld in gebruik genomen. Zo'n grote accommodatie, in samenhang met de groei van het aantal leden en de aspiraties van een deel van de club vergde echter veel van de verenigingskas. Externe middelen moesten worden aangewend om de vereniging draaiende te houden. de aandacht die het eerste elftal opeiste was niet meer evenredig aan het totale clubgebeuren, waardoor eerst de actiebereidheid onder de leden afnam, niet veel later gevolgd door het aantal leden zelf. In 1991 resteerden nog slechts 4 seniorenteams. Anderzijds liet de jeugd het bij gebrek aan reële kans op doorstroming afweten. Het beoogde succes voor het 1e elftal kam er wel. In 1988 werd het kampioenschap behaald en promotie naar de 1e klasse was het gevolg. De prestatiecurve van de overige elftallen was echter in omgekeerde richting gegaan. De afstand tussen Born 1 en 2 was van dien aard, dat een lange positie aan de top van het Limburgse amateurvoetbal onhoudbaar geacht moest worden. Alle waarschuwingen ten spijt kwam die terugval. In amper 7 uiterst magere jaren zakte Born weer terug naar waar in 1959 werd begonnen, de 4e klasse.In het seizoen 2000-2001 slaagde het 1e elftal van Born erin om met louter eigen jongens het kampioenschap in de 4e klasse te behalen. Na een knappe 2-3 uitzege bij titelfavoriet VKC'89 en een 1-0 overwinning op RKUVC stelde de ploeg in de laatste twee wedstrijden een hernieuwd verblijf in de 3e klasse veilig. Helaas duurde dit verblijf slechts één seizoen, met als gevolg dat Born daarna weer in de 4e klasse actief werd. In de 4de klasse werd gestreden voor lijfbehoud maar dit mocht niet baten. Een enerlaatste plaats boven Abdissenbosch zorgde voor degradatie naar de 5de klasse. In 2004 werd als doelstelling gesteld het kampioenschap in de 5de klasse. Helaas viel Born net buiten de 3 periodes en eindigde op een 5de plaats. In de seizoen 2005-2006 bereikt Born haar sportieve dieptepunt: degradatie naar de 6e klasse.
